De eerste keer taxotere is ook al achter de rug. Tijdens de toediening worden handen en voeten ingepakt met ijs, dit om nagels te beschermen en om zenuwpijnen van de extremiteiten te voorkomen.Daarnaast nam ik ook nog medicatie tegen de nevenwerkingen nl. medrol van 32mg, dat is cortisone. Amai daarvan krijg je wel een energieopstoot. Achteraf wel een terugval.
Maar ondanks de angst en de onzekerheid is het uiteindelijk ZEER goed meegevallen. De moeheid is tot hier toe goed te doen. Mijn strijdbijl nog niet veel nodig gehad deze keer. Dit wil echter niet zeggen dat alles perfekt gaat want emotioneel is het verdomd zeer moeilijk. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn partner en kinderen. Iedere keer ondervinden ze die spanning en onzekerheid. Telkens opnieuw zijn ze opgelucht als er weer eentje voorbij is.
Ik stel me nu vaak de vraag hoe moet het verder met mijn werk en zo . Zeker als ik van het ziekenhuis kom en mijn collega's aan het werk zie dan krijg ik een wrang gevoel en vraag ik me af waarom alles niet als ervoor kon zijn!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Helaba,
Voila nog een kuur achter de rug... nog een stapje verder geraakt in jouw dappere strijd.Nu ja ik begrijp wel dat de spanningen hoog oplopen voor het hele gezin iedere keer er een behandeling in aantocht komt, maar is vrij normaal he. Ze zien jou niet graag afzien en worden ook met hun neus tegen de feiten gedrukt dat je wel degelijk ziek bent wat niet altijd gemakkelijk zal zijn.
Weet je wat betreft je werk, zal alles wel op zijn pootjes terecht komen.
Niets zal ooit nog zoals vroeger zijn, al is het maar voor de simpele reden dat wat je nu meemaakt jou doet groeien als mens en een andere levenvisie meegeeft.
Alleszins hou er de moed in...dikke zoen van ons allen
Mooier dan Sab kan ik het niet verwoorden, dus zwijg ik maar.
Goede moed!
Een reactie posten