De tweede chemo is al een week voorbij. Een week van emotie en strijd met mijn pruik. Haaruitval , een kaal hoofd, de pruik , de reactie van de kinderen en familie: het was allemaal een beetje veel. Ik heb die impact echt onderschat. Ik dacht er nochtans psychologisch op voorbereid te zijn maar noway!
Ik voelde mij met de pruik een andere persoon. De angst dat ze van mijn hoofd vliegt als ik buitenkom, het gevoel bekeken te worden. Opgelucht zijn als de pruik afgezet is en je even terug Inge kan zijn, maar dan kijk je op dat kale hoofd en kan je weer niet Inge zijn zoals vroeger! Die Inge is nu ziek en kaal en de pruik zijn daar de bewijzen van! De kinderen heb ik nog niet geconfronteerd met mijn kaal hoofd, dat wil ik ze zolang mogelijk sparen. 's Avonds rond 20 u als we samen T.V. kijken heb ik mijn turban aan en daar zijn ze nu al aan gewoon. De badkamer komen ze steeds al kloppend binnen om zeker te zijn dat ze me niet kaal zien. Vroeger was dat helemaal niet zo!
Vandaag zijn we met gans het gezin naar stad gegaan op zoek naar een sjaaltje . Het was een hele zoektocht, uiteindelijk heb ik een petsjaal gevonden die door iedereen goedgekeurd werd. Thuis uitgeprobeerd en het zit prima dus ideaal als alternatief bij warm weer en veel zon.
Stilaan begin ik me te verzoenen met de pruik. Maar de emoties, de gevoelens die daardoor zijn losgekomen: dat kan alleen maar een lotgenoot echt begrijpen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Een pruik; ik kan het me niet voorstellen; ik krijg van de gedachte alleen al de kriebels.
Misschien spaar je de kinderen niet door ze te willen sparen. Je merkt dat ze zich anders gedragen in de badkamer. Jij hebt een probleem; de kinderen hebben hetzelfde probleem. Maar je praat er niet over, dus maak je van het probleem een taboe, een onbespreekbaar probleem.
Allicht was het wijs om het eerst voor jezelf wat te laten bezinken. Maar als jij denkt dat je het aankan om erover te praten met de kinderen, zou je dan niet beter eens polsen of ze geen behoefte hebben om erover te praten?
Hoe oud zijn de kinderen? Lezen ze jouw blog?
Ja, 't lijkt me heel moeilijk om aan een pruik te wennen.
't Is ook nog niet eens 2 weken dat je haar is beginnen uitvallen, dat zijn heel veel emoties op korte tijd. Komt daarbij ook nog de chemo met zijn bijwerkingen, normaal dat je overstuur bent.
Ivm met de kinderen begrijp ik wat Herman wil zeggen. Jij kent je kinderen het best en er komt wel een moment waarop je voelt dat het probleem bespreekbaar wordt.
Veel sterkte... hopelijk kan je het goeie weer genieten dit weekend!
very good blog congratulations !!
salutations from Catalonia Spain
Een reactie posten